تایسون فیوری، پس از رسیدن به اوج موفقیت در سال ۲۰۱۵ با پیروزی مقابل ولادیمیر کلیچکو و قهرمانی در سنگین‌وزن جهان، به‌طرز عجیبی دچار افسردگی شدید شد. او در مصاحبه‌های مختلف گفته که پس از آن مسابقه، هدفش از زندگی را از دست داد. فیوری می‌گوید هیچ چیز دیگر برایش معنی نداشت؛ نه ثروت، نه شهرت، و نه حتی خانواده. احساس پوچی عمیقی داشت که او را به سمت رفتارهای مخرب کشاند. مصرف الکل، مواد مخدر، و پرخوری‌های شدید از نشانه‌های بارز این دوران تاریک بودند. وزن او به بیش از ۱۸۰ کیلوگرم رسید و حتی به فکر خودکشی هم افتاد. فیوری در یک مورد خاص می‌گوید که قصد داشت با اتومبیلش با سرعت به یک پل کوبیده شود. اما در لحظه آخر منصرف شد، چون صدایی در ذهنش گفت: «نه، نرو». همین لحظه جرقه‌ای برای شروع بازگشتش شد.

فیوری برای درمان افسردگی به دنبال کمک حرفه‌ای رفت. او به روان‌شناس مراجعه کرد و اعتراف کرد که دچار اختلال روانی جدی است. او پذیرفت که به بیماری روانی مبتلاست، چیزی که خیلی از مردان در دنیای ورزش از پذیرفتنش می‌ترسند. تایسون در مصاحبه‌ای گفت که حرف زدن درباره مشکل، یکی از مهم‌ترین قدم‌ها در مسیر درمانش بود. او به مردم توصیه کرد که اگر حس می‌کنند درگیر افسردگی هستند، سکوت نکنند. دریافت درمان دارویی و گفت‌وگو‌درمانی باعث شد کم‌کم افکار خودکشی در ذهنش کمتر شود. فیوری می‌گوید هر بار که احساس غم یا بی‌هدفی می‌کرد، سعی می‌کرد آن را با صحبت کردن خنثی کند. این روند درمانی را با تمرین‌های ورزشی نیز همراه کرد، که بخش مهمی از بهبود او شد.

یکی از مهم‌ترین ابزارهای مبارزه فیوری با افسردگی، بازگشت به تمرینات ورزشی و هدف‌گذاری دوباره بود. او هر روز صبح زود بیدار می‌شد، پیاده‌روی می‌کرد، تمرین می‌کرد، و تغذیه‌اش را اصلاح کرد. کاهش وزن و بازگشت به فرم بدنی مناسب نه‌تنها جسم او را نجات داد، بلکه روحش را هم ترمیم کرد. تمرکز بر برنامه‌های منظم به او حس نظم و هدف داد. فیوری همیشه می‌گوید ورزش نه‌فقط برای بدن، بلکه برای ذهن معجزه می‌کند. او توانست بیش از ۶۰ کیلوگرم وزن کم کند و دوباره به رینگ برگردد. این بازگشت برای او به‌مثابه تولدی دوباره بود، نه فقط از لحاظ حرفه‌ای بلکه از نظر شخصی و روانی. او تمریناتش را نه فقط برای مبارزه با حریفان، بلکه برای جنگیدن با سایه‌های درون خودش ادامه داد.

حمایت خانواده و ایمان مذهبی نیز نقش بزرگی در بهبود فیوری داشت. او بارها گفته که بدون حمایت همسرش، پاریس فیوری، ممکن نبود از آن شرایط بیرون بیاید. همسرش همواره در کنارش بود و او را تشویق به ادامه درمان و ترک رفتارهای مخرب کرد. همچنین، فیوری به ایمان مسیحی خود بازگشت و شروع به دعا و مطالعه کتاب مقدس کرد. او می‌گوید دعا کردن به او آرامش می‌دهد و باعث می‌شود حس بی‌پناهی‌اش کمتر شود. همین باورهای معنوی به او انگیزه‌ای تازه برای زندگی دادند. فیوری حالا درباره ایمانش با افتخار حرف می‌زند و آن را بخش مهمی از قدرت روانی‌اش می‌داند. ارتباط دوباره با خانواده، دوستان، و جامعه نیز از فاکتورهای مهمی بود که او را از انزوا خارج کرد.

در نهایت، فیوری اکنون نه‌تنها یک قهرمان در رینگ بوکس است، بلکه به نماد مبارزه با بیماری‌های روانی در جهان تبدیل شده است. او با صداقت درباره افسردگی، اضطراب، و افکار خودکشی صحبت می‌کند تا تابوی این موضوعات را بشکند. فیوری حتی کتاب‌هایی نوشته و سخنرانی‌هایی انجام داده تا به دیگران امید بدهد. او باور دارد که سلامت روانی به اندازه سلامت فیزیکی اهمیت دارد و نباید نادیده گرفته شود. قهرمانی دوباره او در بوکس پس از آن دوران تاریک، به بسیاری الهام بخشیده است. فیوری ثابت کرد که حتی در اوج شکست‌های روحی هم می‌توان دوباره برخاست و قوی‌تر شد. او می‌گوید هنوز هم گاهی با تاریکی ذهن می‌جنگد، اما حالا ابزار و آگاهی لازم برای مقابله را دارد. این داستان الهام‌بخش، نمایانگر قدرت اراده، پذیرش، و بازسازی درونی است.